مش هعاتبكم لكن مش هكون نفس الشخص

مشكلتى فى الحياه هى انى ساعات بعمل تصرفات مع الناس وأنا فرحانه انها هتفرحهم  أو بلاش هتفرحهم عشان متفكرونيش ملاك أقصد تحسسهم انى انسانه حلوه فيحبونى فمن حبهم أحب أنا نفسى ولو مؤقتا ولحد هنا كل ده لابأس به لكن مشكلتى بقى لما أنتظر من الأخرين انهم يتعاملوا معايا بنفس الشكل الحلو اللى عاملتهم بيه وملاقيش ده بيحصل

وبرده عندى مشكله تانيه وهى الالتزام بالكلمه والانضباط الزمنى ،يعنى لو اتفقت مع صديقه انى هكلمها بكره يبقى بكره هكلمها مش بعده ولابعد اسبوع ولو اتفقت مع صديقه انى هخرج معاها الساعه 6 يبقى معادنا 6 بالظبط مش 6 وعشر دقائق ولا 6 ونص

بحس ان الالتزام بالكلمه والمواعيد دى نوع من أنواع الاحترام  وانى لما بعملهم مع حد ده احترام كبير للشخص ده فببقى منتظره انى الاقيه بيتعامل بنفس الشكل لكن لما ده مايحصلش  بحس انى بتحول لانسانه عدوانيه تجاه الاشخاص اللى حسيتهم ما احترمونيش وبالتالى ما التزموش بكلمتهم أو بمواعيدهم معايا

الحل عندى هو أعاتبهم والومهم عشان قصروا معايا ومحترمونيش زى ما احترمتهم لكن ردودهم بتحسسنى انى مكبره الموضوع وانه أتفه من اننا نتناقش فيه مع انه فى نظرى مش تافه أبدا(دى مسأله احترام لشخصى)

أبتدى أطنش أو أتناسى الشىء اللى ضايقنى لكن عمرى مابنساه وفى نفس الوقت مبرجعش صافيه تجاه الأشخاص اللى زعلونى زى الأول  وأفضل أخزن غلطاتهم غلطه فوق التانيه لحد مايجى وقت أبتدى أردلهم تصرفاتهم  بنفس الطريقه اللى عملوها معايا وده بيوجعنى أوى وأنا بعمله لانه بعيد تماما عن شخصيتى وكمان لانه تصرف على النقيض تماما من احترامهم اللى كنت بعاملهم بيه فى البدايه 

وتبتدى الكراهيه جوايا تزيد والعدوانيه تكبر والاحساس انى مش عايزه حد فى حياتى يزيد وبيظهر مع كل المشاعر دى احساس كمان غريب وهو الحاجه الرهيبه لشخص فى حياتى ،صديق ،حبيب،أخ ،مش مهم  التسميه اللى هسميهاله لكن مهم وجوده فحياتى مع ان الرغبه فى وجوده دى برده تعتبر هروب من أرض الواقع اللى هو انى شخصيه لا تطاق وكمان صعب جدا التعامل معاها فلو صديقاتى ما اتحملونيش هيجى هو المغلوب على أمره ده ويتحملنى؟

ساعات أقول لنفسى قال ايه انه هيشوف فيا اللى التانيين مشافوهوش أو بمعنى أصح هيكتشف الكنز المدفون جوايا (ده على أساس انى جوهره)وبعدين لما أفوق أقول لنفسى يختى اتنيلى هو انتى فيكى حاجه تتحب؟ده أنتى عندك مهاره رهيبه فى تطفيش الأخرين وابعادهم عنك 

وفى الوقت ده أبتدى أدور على كل سبل الاستفزاز اللى ممكن أستفز بيها أى حد وكل حد من صديقاتى على أساس انى ببقى عايزه أخسرهم كلهم مره واحده وأخلص من قرفهم ...لكن لو ده حصل بجد معرفش ساعتها ممكن يحصلى ايه ممكن أموت فيها لأن صاحباتى أصلا يتعدوا على صوابع الايد الواحده وكمان مايكملوهاش فمابالكم بقى لما أخسرهم دول كمان؟

بحس انى عايزه أتمرد وخلاص يعنى مثلا لو غبت عنهم فتره ومسألوش عنى أقول لنفسى أوك أنا كمان مش هسأل عنهم حتى لو ده أدى لنهايه علاقتنا مش مهم مهو هم كده كده مش باقيينلى وممكن فى أى لحظه علاقتنا تنتهى وأصلا أنا ما أهمهمش فخليهم يزعلوا منى وياسلام بقى لو يقاطعونى يبقوا عملوا خير وأنا مش هحاول أصالحهم  ويبقى انتهينا كده 

تناقض كبير بعيشه جوه شخصيتى عايزه حب الناس وفنفس الوقت مش عايزاهم يقربوا أوى،أجى فى أوقات يبقى نفسى يقربوا أوى ولما يقربوا أوى أحس انهم بيضايقونى وأبتدى أحس انهم عاملين قيود على حياتى فأبتدى أكون غامضه عشان أستفزهم وميعرفوش يفهمونى أو حتى لوفهمونى يعرفوا انه لسه فيا كتير مافهموهوش

مش عارفه أنا عايزه ايه،بس ببقى خايفه لما يتلم مثلا أصحابى اللى بحبهم مع صحاب قدام مش بحبهم  ،بحس انهم كلهم هيتكلموا عليا بشكل وحش لدرجه ان حتى صحابى اللى بحبهم والمفروض انهم بيحبونى هيقرروا يبعدوا عنى عشان هتتأكد معلوماتهم انى انسانه وحشه

أحيانا أشوف ناس أعرفهم  وما أسلمش عليهم عشان بخاف لو سلمت يسلموا عليا ببرود مع ان العادى اننا أى حد نشوفه ونكون نعرفه نسلم عليه والطبيعى انهم يسلموا علينا بحب وبشكل كويس

كمان مدونتى دى أنا عارفه  انها ملهاش زوار ولا فيه حد مهتم يدخل ويشوف أنا كتبت ايه قد يكون ده عشان أنا فاشله وقد يكون عشان أنا مش اجتماعيه ولابحب أدخل مدونات ناس كتير عشان أعلق عندهم  وقد يكون برده عشان نفسى الناس تعلق عندى لحبهم للموضوع مش عشان أنا دخلت وعلقت عندهم فهما جم يجاملونى ويعلقوا عندى تعليق حلو زى ماعلقت أنا عندهم لكن برده موضوع انى فاشله كتابيا قد يكون سبب مهم لكن يفضل الأمل موجود ان ممكن حد واحد بس يمر غلط وبشكل غير مقصود على مدونتى المهجوره دى ويعجبه الموضوع بصدق مش شفقه يعنى ويقرر انه يعلقلى ومين عارف ممكن ده فى يوم يحصل وممكن برده يجى يوم وأموت بدون مايكون فيه حد بيعلق فمدونتى وتفضل مدونتى طول عمرها بلا زوار

عارفين أنا حاسه بأيه؟عايزه أعيط أوى وفنفس الوقت حاسه ان الحياه كئيبه بشكل رهيب وكمان حاسه انى مفتقده كل معانى الحب فى حياتى وحاسه انى لوحدى جدا

فيه أوقات بتمر عليا بحس انى بدخل فى أى مكان عالنت وأفضل أرغى فى أى موضوع كتير جدا جدا جدا لمجرد انى مش لاقيه حد أتكلم معاه  بحس انى لما بتكلم  كتعليق على اى موضوع فى النت انى عالاقل بخرج كلام كتير فى نواحى مختلفه عاوزه أتكلمه لكن مش لاقيه حد يسمعه فبركز مجهودى على التعليق على موضوع معين المهم انى اتكلم وخلاص والميزه كمان فى الحكايه دى انى بيفضل عندى أمل ان قراء الموضوع اللى أنا معلقه عليه ممكن يحنوا عليا ويتكلموا معايا كأن مثلا عجبهم رأييى أو كلامى فيتفتح حوار جديد تانى ببقى ساعتها مبسوطه أوى(بزمتكم فيه حد عبيط أكتر منى؟)

أكيد للحوار ده بقيه...امتى وازاى أنا معرفش بس أصل لازم يجى يوم وأرغى تانى عشان ما أطقش